ไร้คนดี

ให้ตามหาทั่วแคว้นแดนไหนไหน
ก็ยังไม่ถูกจิตติดเป็นศรี
เพียงหนึ่งนั้นยังไม่ มีใครดี
เราด้วยซีก็เป็นคนที่ปนรวม

หากยังไร้คนดีที่น่ายก
สังคมหกสังคมหายคลายเกลียวหลวม
คงอึงอวลป่วนละเลงไม่เกรงกวม
ในภาพรวมยิ่งกว่าต่อ ตอนแตกรัง

คนมีส่วนเลวบ้างช่างเขาเถอะ
คงมีเปรอะเปื้อนบ้างต่างปลูกฝัง
ต่างที่เกิดต่างที่มาอย่าปึงปัง
ก็เป็นดั่ง คำ “คน” ต้องปนเป

จะเสาะหาอะไรให้หาเถิด
แต่ถ้าเกิดหาคนปนหักเห
ก็จะได้สมใจใครรวนเร
สุดท้ายเพ-พังยับ กับอารมณ์

หากตั้งใจหาคนดีที่ประสงค์
ใจต้องปลงตรงที่มีเหมาะสม
ว่าเพียบพร้อมแค่ไหนไม่ลอยลม
จะชื่นชม หาได้ ไม่ยากเกิน