กลอนไม่เพราะ(อีก)

 

 

ทำอย่างไรหนอเราเศร้าใจนัก
ยากจะหักใจได้คลายความหลง
ด้วยบทกลอนแต่ละคำที่นำลง
ต่างบรรจงเขียนสวยด้วยอารมณ์

ในบทกลอนอ่อนไหวใครก็รู้
ภาษาครูยิ่งพลิ้วสยิวสม
ภาษาไทยใครใครก็ชื่นชม
ภาษาผมเขียนทีไรก็ไพเราะ

แล้วแต่คนรู้ไหมในสารสื่อ
พูดก็คือภาษามาเสนาะ
คนอย่างผมปากหวานขานฉอเลาะ
จะมาเคาะเสียงกระด้างได้อย่างไร....อิอิ

กลอนจึงหวานขานรับกับคนแต่ง
ไม่อาจแปลงเป็นอื่นชื่นไฉน
กลอนที่เขียนจึงเขียนเพียรเอาใจ
คนแต่งไซร้..คือฉัน..เท่านั้นเอง.