ฉัน..ไม่เป็นไร

 

 

ไม่ยอมรับความจริงสิ่งที่ผ่าน
ไม่ยอมรับวันวานผ่านมาแล้ว
ไม่ยอมรับวันนี้ไร้วี่แวว
ไม่ยอมรับคลาดแคล้วแก้วกัลยา

ต้องหลอกตนหลอกใครทำไมเล่า
เมื่อตัวเราแยกทางร้างโหยหา
จะเหลือใดให้หวังให้สั่งลา
แม้ชีวาแทบดับกับอาวรณ์

ถึงหลอกใครหลอกได้แต่ใจนี้
ยากเกินที่ล้างลบจบทอดถอน
ยังตามติดครวญใคร่ให้อาทร
จะกินนอนหลอนหลอกซอกใจตน

“ไม่เป็นไร” ใครกัน กัดฟันพูด
ยากพิสูจน์จริงใจใครสับสน
เศร้าใช่ไหม...รักแตก แหลกกมล
“ไม่เป็นไร” ใจป่น....ล้นระทม.