อันความจริงของคนอยู่บนโลก
ต่างเศร้าโศกน้ำตานองด้วยหมองศรี
เกิดจากใจตนก่อไม่พอดี
ตัวตนนี้คืออะไรทำให้ตรม
การเลือกรับแต่เศร้าเอามากัก
เอามาพักคู่เรือนเหมือนคู่สม
ไม่เสาะหาใดอื่นที่รื่นรมย์
ใจก็ขมก็ขื่นไม่ฟื้นใจ
จงรักตนกว่าคนอื่นบนผืนโลก
ความเศร้าโศกโลกหลุดจะหยุดไหล
รักตนก่อนรักคนอื่นจะชื่นใจ
ความอาลัยเผื่อบ้างอย่าวางเลย
อย่านำตนเป็นคนช้ำทุกค่ำเช้า
รับแสงขาวราวอรุณเถิดคุณเอ๋ย
ทิ้งไปบ้างอย่างอื่นไม่ชื่นเชย
ฝึกให้เคยใจตนอย่าทนตรม
ทุกคนเกิดเลิศนักกวักหาสุข
ล้มแล้วลุกปลุกใจไม่ให้ขม
ชีวิตใหม่สร้างไว้อย่าได้ตรม
หาชื่นชม-ขม-เศร้า-อย่าเฝ้าคอย
เจ้าจงปลอบใจตน ก่อนคนอื่น
แล้วก็ยืนด้วยตน อย่าทนหงอย
อีกกี่คราว..ก็ไม่ท้อ..การรอคอย
ใจไม่ลอย..ไม่เบา..ไม่เศร้าตรม.
ต่างเศร้าโศกน้ำตานองด้วยหมองศรี
เกิดจากใจตนก่อไม่พอดี
ตัวตนนี้คืออะไรทำให้ตรม
การเลือกรับแต่เศร้าเอามากัก
เอามาพักคู่เรือนเหมือนคู่สม
ไม่เสาะหาใดอื่นที่รื่นรมย์
ใจก็ขมก็ขื่นไม่ฟื้นใจ
จงรักตนกว่าคนอื่นบนผืนโลก
ความเศร้าโศกโลกหลุดจะหยุดไหล
รักตนก่อนรักคนอื่นจะชื่นใจ
ความอาลัยเผื่อบ้างอย่าวางเลย
อย่านำตนเป็นคนช้ำทุกค่ำเช้า
รับแสงขาวราวอรุณเถิดคุณเอ๋ย
ทิ้งไปบ้างอย่างอื่นไม่ชื่นเชย
ฝึกให้เคยใจตนอย่าทนตรม
ทุกคนเกิดเลิศนักกวักหาสุข
ล้มแล้วลุกปลุกใจไม่ให้ขม
ชีวิตใหม่สร้างไว้อย่าได้ตรม
หาชื่นชม-ขม-เศร้า-อย่าเฝ้าคอย
เจ้าจงปลอบใจตน ก่อนคนอื่น
แล้วก็ยืนด้วยตน อย่าทนหงอย
อีกกี่คราว..ก็ไม่ท้อ..การรอคอย
ใจไม่ลอย..ไม่เบา..ไม่เศร้าตรม.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น