หอมกลิ่นดิน

 

 

หอมกลิ่นดินกลิ่นหญ้าใบหน้าซบ
หอมตลบกลิ่นฟางกลางหน้าหนาว
หอมข้าวใหม่ใจชื้นคืนมองดาว
หอมเจ้าสาวข้างกายคล้ายวิมาน

อากาศเย็นรำเพยเชยชมชื่น
จิตระรื่นรุ่งอรุณอุ่นคำหวาน
มองหน้าเจ้าเช้านี้ที่โปรดปราน
สองประสานสายตาพาเคลียคลอ

ไม่รีบร้อนผ่อนกายตามสายแดด
แสงสีแสดส่องทุ่งฟุ้งกลิ่นหนอ
ทั้งไอดินกลิ่นหญ้าคราลมคลอ
หอมลออยังอายสายไม่จาง

ธรรมชาติสร้างเสริมเติมต่อสุข
ทั้งปลอบปลุกรุกเริ่มเติมต่อหาง
ให้ชีวิตเกิดก่อต่อทุกทาง
แต่กลับร้างผู้คนที่สนใจ

มวลมนุษย์คิดค้นเพื่อตนนั้น
ต่างปลุกปั้นปันแต่งแบ่งไฉน
ตามอารมณ์คมคิดตามติดไป
ทำอะไรเพื่อตนล้นมลทิน

ในเมืองใหญ่ใกล้สิ้นกลิ่นดินหอม
ในเมืองใหญ่ตรมตรอมพร้อมกังฉิน
ในเมืองใหญ่คนใหญ่กว่าแผ่นดิน
ในเมืองใหญ่คนสิ้น...กลิ่นเมตตา.