ใครบัญชา

 

 

เป็นโชคร้ายปลายทางไม่สร้างต่อ
มองแล้วพอเดินข้ามตามเสาะหา
แต่พอใกล้พึ่งทราบภาพลวงตา
ต้องเหว่ว้ายืนงงตรงปลายทาง

เพราะเหตุใดภาพหลอนจึงย้อนนัก
พบแต่ปลักหลักลวงบ่วงมาขวาง
ด้วยเผลอไผลไม่ซึ้งถึงคนวาง
เงาไม่จางยังฝ่าระอาใจ

เพราะต้องการมากเกินเลยเดินพลาด
ช้ำมิอาจแก้คืนฝืนหวั่นไหว
สุดสงสารตัวเราเขลาเกินไป
หวังยาวไกลแต่จบพบทางตัน

ใครบัญชา...ฟ้าหรือเรา...เขลาหรือเซ่อ
ต้องมองเหม่อ...เพ้อพรอดพร่ำ...ค่ำคืนฝัน
ต้องโทษว่า...น่าอดสู...รู้ไม่ทัน
ที่เห็นนั่น...ภาพลวงตา...เราพร่าเอง.