เราอยู่ห่างต่างกันพันปีแสง
อ่อนล้าแรงไปมั้ยในส่งสาร
คอยคอยอยู่ไม่วายคล้ายตลอดกาล
ถึงแสนนานก็จะคอยไม่ถอยคืน
รักคนไกลใจพ้อคอยต่อว่า
จำนรรจาคล้ายเจ็บเล็บขบขืน
รู้บ้างไหมคนห่าง..อย่างกล้ำกลืน
นั่ง..นอน..ยืน..ห่วงหาด้วยอาวรณ์
เจ้าจะสุข ทุกข์ไฉนใจครุ่นคิด
แต่ที่ผิดเพราะไกลใจทอดถอน
มากความรักมากหลงตรงบังอร
ใคร่ขอวอนให้มั่นในสัญญา
ความคิดถึงฝากให้ไม่ต่างเจ้า
ฝากทุกเช้าทุกวันรำพันหา
คงจะถึงซึ้งทรวงดวงแก้วตา
ในสักวันหรอกหนา...ถ้ายังคอย.
อ่อนล้าแรงไปมั้ยในส่งสาร
คอยคอยอยู่ไม่วายคล้ายตลอดกาล
ถึงแสนนานก็จะคอยไม่ถอยคืน
รักคนไกลใจพ้อคอยต่อว่า
จำนรรจาคล้ายเจ็บเล็บขบขืน
รู้บ้างไหมคนห่าง..อย่างกล้ำกลืน
นั่ง..นอน..ยืน..ห่วงหาด้วยอาวรณ์
เจ้าจะสุข ทุกข์ไฉนใจครุ่นคิด
แต่ที่ผิดเพราะไกลใจทอดถอน
มากความรักมากหลงตรงบังอร
ใคร่ขอวอนให้มั่นในสัญญา
ความคิดถึงฝากให้ไม่ต่างเจ้า
ฝากทุกเช้าทุกวันรำพันหา
คงจะถึงซึ้งทรวงดวงแก้วตา
ในสักวันหรอกหนา...ถ้ายังคอย.
แม้นคืนวันผันผ่านขานสิ่งหวัง
ตอบลบจากอีกฝั่งขอบฟ้ามาส่งถ้อย
ยังมั่นคงตรงใจไม่เลื่อนลอย
แม้นเหงาหงอยบางครั้งยังเหมือนเดิม
ณ สี่ห้องกมลคนทางนี้
คอยวจีที่รอมาต่อเสริม-
-ด้วยอาทรวอนเว้าเราต่างเติม
และจะเพิ่มตลอดไปในสัญญา
ตื่นจากนอนกลอนหวานยังขานไข
ส่งฤทัยให้เสมอเพ้อห่วงหา
เป็นอาจินอยากยินยลคนไกลตา
ห้วงอุรารํ่าร้องใคร่ครองเคียง
ความรู้สึกไม่ต่างทางใฝ่ฝัน
สายสัมพันธ์สานไว้ให้คงเที่ยง
มีเหตุผลหลายหลากอยากร้อยเรียง
แทนสำเนียง...อย่าท้อ..ขอหยัดยืน
ความคิดถึงพึงมอบตอบพี่แก้ว
ขานเจื้อยแจ้วข้ามนภามาหยิบยื่น
ด้วยบทเพลงบรรเลงคำก่อนคํ่าคืน
ราตรีชื่นสุขสมอย่าตรมตรอม
แดงคนดี