ลาดาว

 

เอื้อมไม่ถึงจึงลา น้ำตาหยด
สุดรันทดท้อใจ ใครกันหนอ
รู้ว่าไกลเกินยื้อยังถือรอ
ใจคนหนอช่างทะยานเกินการจริง

ให้เห็นใจในหวังที่ตั้งจิต
หวังพิชิตดาวสวยด้วยใจสิงห์
ทะยานขึ้นโหนลมโหมประวิง
แต่ทุกสิ่งก็สลายเมื่อปลายลม

ดินอยู่ใกล้แค่เอื้อมเสื่อมนักหรือ

ไยไม่ถือมือสองครองสุขสม
กุมเอาไว้แนบใจไม่ซานซม
ไม่ระทมยามเอื้อมพลาดขาดประคอง

อย่ามองเห็นที่อยู่ไกลสดใสกว่า
อาจผวาเมื่อใกล้ใจจะหมอง
ภาพลวงตาพาฝันนั้นลำพอง
ขอให้ตรองอีกครั้งอย่าหวังเกิน

เพราะด้วยรักปักฝันนั้นจริงหนอ
จึงมาพ้อขอคืนอย่าขืนเขิน
ยอมรับบ้างคนใกล้ใจอย่าเมิน
รักเหลือเกิน เจ้ารู้ไหม...ใจชาวดิน.