กาลเวลาที่พาเปลี่ยน
.
ด้วยเวลาพาผลทุกคนเปลี่ยน
ต่างว่ายเวียนวุ่นวนสับสนป่วน
ต่างเคลื่อนคล้อยลอยลามไปตามควร
เปลี่ยนทุกส่วนสู่แสวงของแรงกรรม
.
อารมณ์อ้างวางตามในยามอยาก
คล้อยเคลื่อนจากจุดเก่าที่เราย่ำ
เลยเรื่อยไหลในบทของรสคำ
ที่ตามย้ำยอกย้อนให้อ่อนเอียง
.
หามีใครไหนแน่นเป็นแท่นหิน
ไม่โผผินผกผันรำพันเสียง
จะมีใจใครมั่นไม่หันเคียง
ตัดหลีกเลี่ยงหลบห่างสมอย่างใจ
.
จะโทษมวลส่วนกรรมที่ล้ำเส้น
ก็หาเช่นชมชอบตกกรอบไหน
จะโทษตนคนทำเกินกล้ำไป
ก็หาใช่ชวนชี้ศักดิศรียัง
.
เวลาผ่านนานเนิ่นล้วนเกินฝัน
สิ่งเสพสันต์ส่งเสริมเต็มเติมฝั่ง
ภาพที่เห็นเป็นปมสะสมพลัง
เปลี่ยนทุกครั้งคราแลชะแง้งาม
.
จึงเป้าหมายกลายเกลื่อนมาเคลื่อนซ้อน
จากเว้าวอนวูบลิ่วห่างหวิวหวาม
เป้าหมายเปิดเตลิดลาเมื่อฟ้าคราม
ทุกโมงยามย่ำแย่ เขาแลเลย..๚ะ๛
บ้านริมโขง
