บางคราครั้ง

บางคราครั้ง
.
จ้องหน้าจอรอนิ่งไม่ติงไหว
กายต่างใจให้เห็นเป็นจะแจ้ง
ใจทุรนหม่นไหม้ให้ระแวง
กายเสแสร้งแกล้งนั่งดังหลักตอ
.
ร้อนในทรวงห่วงเจ้าเร้าเร่งผล
วุ่นวายวน บนอก นรกก่อ
ดุจคลุ้มคลั่งขังตายหมายตัดคอ
เกินจะขอรอปล่อยให้ลอยนวล
.
เพียง “บางครั้ง” ชังตนที่หม่นหมอง
เกินครรลองของใจให้กำสรวล
เพียงวันนี้ที่เห็นเป็นคร่ำครวญ
นั่งทบทวนส่วนใดที่ไหววน
.
รู้ว่าห่วงแสนห่วง ช่างห่วงนัก
รู้ว่ารักแสนรัก รักเข้มข้น
รู้ไม่อาจขาดเธอเฝ้าเปรอปรน
รู้ท่วมท้นหัวใจเยื่อใยมี
.
มองหน้าจอส่อถึงซึ่งเงียบเหงา
ความว่างเปล่าเข้าเขียนเปลี่ยนแสงสี
หยุดต้องการขานไขหยุดไมตรี
หยุดเพื่อรอ คนดี นี้คนเดียว
.
จะบันทึกเพียงคำกระหน่ำหนัก
คำว่า “รัก” ปักใจให้แลเหลียว
อีกสามคำย้ำหญิง รักจริงเจียว
จะกอดเกี่ยวเหนียวแน่น..เป็นแฟนกัน..

บ้านริมโขง