ถึงกาลให้ขานลา

ถึงกาลให้ขานลา
.
วัฏฏะปละปล่อยผ่าน....หมุนตามกาลประมาณนั้น
หาใดไหนสำคัญ.....มั่นไม่ม้วยด้วยกลกรรม
.
ใบเก่าดูแก่กรอบ.....ไม่ควรครอบเป็นกรอบกล้ำ
ใบเก่าดูด่างดำ......ฉ่ำชื่นฉมอารมณ์ใคร
.
รู้ตนคนรู้ตัว........รู้จนทั่วกลัวไฉน
อย่าติดคิดยึดใบ......ให้รู้กาลรู้ผ่านพอ
.
แต่หลากมากกิเลส......ให้สมเพชเหตุที่ก่อ
ไม่ล้างห่างกิ่งกอ.......ขอห้อยโหนโยนยางใย
.
นี่คนล้นความอยาก......พวกมักมากเหมือนหยากไย่
ห้อยคาล้าลมไกว........ให้รำคาญสันดานคน
.
หากรู้ดูใบหลุด.........แสนผ่องผุดหยุดหมองหม่น
ถึงกาลผสานตน..........หล่นลงวางต่างชื่นชม
.