รัญจวนยังครวญคอย

รัญจวนยังครวญคอย
.
โปรยคำหวานหว่านครอบเป็นกรอบกั้น
เสียงจำนรรจ์กลั่นคำร่ำสรรเสริญ
อุ่นไอเอื้อเจือสมดั่งชมเชิญ
ฟังเพลิดเพลินเดินเพ้อละเมอมนต์
.
ร่ายวจีที่ร่ำกล่าวคำไข
หยุดหัวใจให้รับไม่สับสน
ดุจแก้วตาพาพร่างกลางกมล
เปรียบหยาดฝนหล่นพื้นชื่นฉ่ำทรวง
.
ถึง “บางครั้ง” เคลิ้มคล้อย ยิ้มน้อยใหญ่
ที่กลางใจให้เหินดุจเดินสรวง
จินตนา ครานั้นดั้นเดือนดวง
รักและห่วงควงแขนแดนวิมาน
.
ใครไหนพร้อมอ้อมแขนแสนสวาท
ใครอยากพลาดขาดผลบนสถาน
ใครไม่ยื้อมือจับกับอ้อยตาล
ใครไม่ขานหวานตอบก็ชอบกล
.
จึงอิ่มเอมเกมส์การสมานสมัคร
จึงอิ่มรักตักตวงห้วงเวหน
จึงอิ่มกาลขานไขในกมล
จึงอิ่มจนดลจิตสนิทนวล
.
แม้นบางครั้งดั่งใจยังไหวหวาด
แต่ไม่อาจพลาดกันสัมพันธ์หวน
แม้นบางครั้งนั่งเหงาเฝ้าทบทวน
แต่รัญจวนครวญหา..ไม่ลาเลือน
.

บ้านริมโขง