คือละครที่ย้อนเชิง

คือละครที่ย้อนเชิง
.
โลกความจริงยิ่งเห็นเด่นในถ้อย
เป็นริ้วรอยเลื่อมสลับเหมือนสับสน
ตามแต่ใครมองซึ้งตรึงกมล
ละครคนล้นสะท้อนยามย้อนดู
.
เมื่อโลกนี้ที่เห็นเป็นเช่นนั้น
ไม่อาจปันบาทบทสดสวยหรู
ไม่อาจเลือกเปลือกในไว้ชื่นชู
ต่างจมอยู่กับกรรมที่นำทาง
.
จึงเหมือนเป็นเช่นละครที่ย้อนยอก
ตัวเราดอกเล่นรู้งูกินหาง
เดินตามเขาเราเล่าหลงเงาจาง
จนเคว้งคว้างบางครั้งนั่งระทม
.
คนดูเราต่างหากที่ฝากบอก
แสดงออกให้เห็นเด่นเกินสม
ตีบทแตกแยกจิตคิดคารม
ช่างเหมาะสมตัวเอกเฉกละคร
.
อันโลกคือเวทีที่วางตั้ง
หลากประดังฉากหลังตั้งสลอน
มนุษย์คือผู้แสดงแฝงอาภรณ์
เสริมบทตอนตามสมอารมณ์ตน
.
จึงตัวเรา นี่เองละเลงบท
จึงตัวเรา แสดงสดเกินปลดหม่น
ไม่อาจล้าง บทเศร้าเคล้ากมล
ไม่อาจล้าง บางคนพ้นกรรมเวร.
.