ต้องลมหนาว...ร้าวดวงใจ

หนาวลมต้องผิวกายคล้ายโดนหยิก
เสียงระริกสั่นไหวให้ผวา
หนาวแทรกลึกตรึกตรมขมอุรา
ยามไขว่คว้าลาลับกับแรงลม

หนาวมาเยือนมาเฉือนมาเตือนจิต
มาสะกิดพลิกฟื้นความขื่นขม
เหมือนมาเยาะเพราะไร้ใครชื่นชม
เหมือนทับถมคนท้อที่รอคอย

ไร้ปัญญาหาใครไหนเคียงคู่
เพียงมองดูคู่เขาเราเศร้าหงอย
หลายลมฝนเปลี่ยนผ่านการรอคอย
ยังไร้รอยคอยหาคว้าเพียงเงา

หนาวครานี้ยิ่งซ้ำย้ำสุดเจ็บ
ยิ่งกว่าเล็บปักคาค่าอับเฉา
หนาวหลงทางต่างฤดูสู่ซบเซา
ถมทับเราหนาวหนักยามรักเลือน.