เวทนา

เมื่อมองภาพหวิวไหวใจสะท้าน
ทรมานหัวใจให้หน้าผิน
หลบน้ำตาที่เออที่เผลอริน
หูแว่วยินเสียงร่ำรำพันตน..

มันสุดเศร้าสุดวิโยค..โศกกำสรวล
มันปั่นป่วนในกายคล้ายสับสน
มันทดท้อต่อภาพอาบกมล
มันอับจนปนเหตุ..เวทนา

เป็นชีวิตมีใครไหนไม่รัก
ใครไหนหักหลักธรรมนำห่วงหา
หนึ่งชีวิตใครเห็นเป็นผักปลา
ใครเข่นฆ่าล่าใครไร้ปรานี

รู้บ้างไหมสายใยใครรักล้น
ใครอดทนเพื่อใครไม่หลีกหนี
รู้บ้างไหมใครรักเราเท่าชีวี
ใครยอมพลีชีพวาย..กล้าตายแทน..

รักเขาอยู่บ้างไหมในวันนี้
ในฤดีคิดไหมใจหวงแหน
เทิดเขาสูงอย่างไรในทั่วแดน
“แม่” นั้นแสน ประเสริฐ เลอเลิศคน..