~@ หนึ่งอาการ @~

 

นอนมองฝ้าเพดานสานลายดอก
สีมัวหมอกบอกกาลที่ผ่านผัน
แมลงมุมชักใยไล่เรียงกัน
บ้างก็ปั่นขาดย้อยห้อยระบำ

มันเก่าโทรมโคมไฟให้เห็นคราบ
ฝาบุฉาบก็หล่นป่นจนหนำ
เห็นแล้วเศร้าตัวเรายิ่งระกำ
ใจบอบช้ำกายล้าพาแรงโรย

ปล่อยทุกอย่างคงไว้ตามสภาพ
ปล่อยทุกคราบความหมองครองหวนโหย
ปล่อยอาการปางตายคล้ายถูกโบย
ปล่อยไว้โดยไร้หวัง..ยังหรือตาย

ยังนอนนิ่งกลิ้งตาหามุมพัก
สี่มุมหลักเพดานผ่านมุ่งหมาย
ยังขดตัวหดหู่อยู่เดียวดาย
คิดแล้วคล้ายสิ้นดับพับดวงมาน

ไม่อยากอยู่บนพื้นยืนบนโลก
ความอับโชคโขลกสับกับสังขาร
ความเหลื่อมล้ำ-จำเป็น เข่นสันดาน
เกินประมาณใจรับทับชีวัน

อยากปล่อยตัวปล่อยใจให้ลอยล่อง
ไม่เกี่ยวข้องสิ่งใดให้เหหัน
ใคร-อะไร-ที่ไหน-อย่างไรกัน
ไม่สำคัญ ไม่เห็น..จะเป็นไร?