~~@ เจ้านกน้อย @~~

 

 

ดั่งนกเจ็บโผตรงลงสู่พื้น
สุดกล้ำกลืนเกือบสิ้นบินถลา
ซบไอดินกลิ่นสาบคราบน้ำตา
เจ็บอุราขาดหายสายสัมพันธ์

ยามเจ้ารื่นบินโฉบโอบล้อมฟ้า
เดือนดาราเป็นเพื่อนเบือนจากฉัน
ปองแต่ฟ้าคราห่างร้างต่อกัน
ดินรำพันดินต่ำถูกย่ำยี

เจ้าบินลอยเริงรื่นชื่นใจแสน
สูงสู่แดนแห่งสรวงดวงฉวี
เจ้าเลิศเลอกว่าข้าน่ายินดี
“นกเสรี” คือนิยามตามคำลือ

ครั้นคราเจ้าเหนื่อยล้าถลาร่วง
ผู้แสนห่วงใช่ใครที่ไหนหรือ
รองรับเจ้าอุ่นไอในสองมือ
ล้วนแต่คือดินต่ำที่ช้ำตรม

สุดสงสารนกเจ็บ จับใจจด
สุดรันทดทอดถอนนอนขื่นขม
กายซุกดินแต่เจ้ายังเฝ้าชม
มองฝ่าลมสู่ฟ้า..ตาเหม่อลอย.