สำนึกได้ หัวใจฉัน

 

ให้รู้สึก ว่าผิดยามคิดย้อน
ให้รู้สึก รุ่มร้อนเฝ้าวอนหา
หวนคำนึง ถึงนางไม่สร่างซา
หวนคำนึง ถึงว่าสุดอาวรณ์

เธอคนนั้น  ฉันห่างเหมือนร้างหลบ
เธอคนนั้น เหมือนจบพบรักหลอน
ฉันมารู้ ภายหลังดั่งละคร
ฉันมารู้ บทตอนสะท้อนตน

แท้จริงแล้ว ตัวฉันมันไร้ค่า
แท้จริงแล้ว ตนหาพาใจหม่น
สำนึกได้ ภายหลังรั้งกมล
สำนึกได้ คล้ายล้นบนรำพึง

มันตอกย้ำ ความจริงสิ่งที่เกิด
มันตอกย้ำ ล้ำเลิศเปิดใจถึง
ว่าฉันผิด คิดล้างห่างตราตรึง
ว่าฉันผิด ใยจึงถึงห่างไกล

ฉันคิดถึง เธอมากอยากเผยผ่าน
ฉันคิดถึง ตลอดกาล สุดขานไข
แต่เก็บงำ ทำลืมไม่ปลื้มใจ
แต่เก็บงำ เอาไว้ไม่บอกเธอ

จนบัดนี้ ฉันรู้เป็นผู้แพ้
จนบัดนี้ เฝ้าชะแง้แลเสมอ
รักของฉัน ที่มีที่ละเมอ
รักของฉัน พร่ำเพ้อ..เธอคนเดียว.

 

กลบทภุมรินเชยทราบเกสร