สวรรค์ชาวป่า

 

ฉันปลูกป่า..พวกเขาเฝ้าปลูกหญ้า
กวาดซื้อมาที่ทางอย่างมั่นหมาย
ล้มป่าใหญ่ไถดะระเรียงราย
ปรับเส้นสายเป็นสนามตามต้องการ

กี่พันไร่ผู้ใหญ่ไม่เห็นค่า
กี่พันป่าแผ้วถางอย่างอาจหาญ
กี่นายทุนขุนเขาเจ้าแหลกลาญ
กี่นายด่านที่ค้อมน้อมรับเงิน

ที่โอดครวญคือไพร่ใช่ไหมท่าน
ที่กันดารไร้ฝนทนขัดเขิน
ที่ต่ำต้อยน้อยค่าพากันเมิน
ที่เผชิญภัยวิบัติใครจัดการ

ปลูกต้นไม้ฉันปลูกมันทุกอย่าง
ไม่เคยอ้างเป็นข่าวได้กล่าวขาน
ผิดกับท่านผู้ใหญ่ใจประธาน
ถ้าออกงานไม่เป็นข่าวช่างร้าวใจ !

ช่างเถอะนะช่างมันฉันยังสู้
รอบบ้านดูเขียวครึ้มปลื้มไฉน
ดินที่ว่างวางสุมรุมปลูกไป
ส่วนบ้านใครเห็นด้วยคงช่วยทำ

ปล่อยให้ไฟมาลนคนถึงรู้
ช่างอดสู “มนุษย์” สุดจะขำ
คนผู้น้อยคอยสร้างต่างคอยจำ
คนผู้นำทำลาย...หมายว่าดี.