อักษรรำพัน

 

เกิดจากดินหวังอยู่ดินจนสิ้นสูญ
สุขสมบูรณ์ยามเหลียวไม่เหี่ยวเฉา
ละลานตาพาสุขทุกข์บรรเทา
ยามหงอยเหงาเบิกบานหวานอารมณ์

เพราะความรักของคนบนวิถี
ล้วนต่างมีใจปองครองสุขสม
อยากคว้าดึงเด็ดดอมพร้อมสูดดม
เต็มนิยมคมสวาทสัญชาติญาณ

รักคือการจับจองสนองจิต
รักคือคิดครอบครองปองสมาน
รักและชอบตอบต่อก่ออาการ
รักจึงสานสื่อสู่ผู้กระทำ

ต้องเด็ดดึงหนึ่งน้าวสาวสู่สม
ต้องภิรมย์เพียงตนบนชุ่มฉ่ำ
ไม่ห่วงใดไหนทักสลักนำ
เพียงเพราะคำ “ต้องการ” ใดต้านคน..

จึงเด็ดดอมหอมเจ้า..คราวปรารถนา
จึงเสาะหามาครองสนองผล
เพียงไม่นานหวานคลายหน่ายกมล
ใครไหนทนยลยินถวิลยัง

ต้องยอมรับกับจิตยามคิดหวน
ทุกสิ่งล้วนป่วนไปหาใดหวัง
ให้คงอยู่คงเห็นเป็นจีรัง
สุขทุกข์ดั่งครั้งครา..ลมมาเยือน.