ความมุ่งหวังอื่นใดไม่เคยมี
ความยินดีมีบ้างอย่างผิวเผิน
ความประสงค์เสาะหาคราเหงาเกิน
ความบังเอิญเดินสู่ประตูใจ
รับสัมผัสไมตรีที่มีสู่
รับเอ็นดูรู้หวังหลั่งรินไหล
รับห่วงหาคราห่างยามร้างไกล
รับเอาไว้ด้วยซึ้งคะนึงนวล
ไม่อาจเดินจากไปไหนอีกแล้ว
เมื่อพบแก้วใสส่องต้องสงวน
เป็นเพชรงามยามมองต้องชื่นชวน
สุดรัญจวนครวญใคร่ในฤดี
ถามใจตนคนหวังครั้งที่ร้อย
อยากเกี่ยวก้อยร้อยฝันวันสุขศรี
จริงหรือไรใจมั่นวันฉิมพลี
รักนานปีจริงแท้แน่หรือไร
จากคำตอบร้อยครั้งยังหนักแน่น
ครั้งที่แสนหากถามตามหวั่นไหว
อย่างแน่นหนักคำ “รัก” ปักทรวงใน
เกินกว่าใดไม่หวั่นมั่นดำรง
ด้วยบุพเพสันนิวาสประกาศสั่ง
ด้วยจิตตั้งดั่งหมายปลายประสงค์
ด้วยมั่นนักรักแท้แต่อนงค์
ด้วยมั่นคงสองเราต่างเฝ้าเคียง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น