~@ หนึ่งอาการ @~

หนึ่งอาการ

.

เป็นคนไข้คอยหมอ ต่อชีวิต

นอนซมพิษจิตเศร้าเฝ้านิ่งเฉย
โรคกำเริบเติบใหญ่ไม่ชื่นเชย
เหงาจริงเอยเผยคำด้วยกล้ำกลืน
.
เราเป็นโรคหมอหน่ายไม่กรายใกล้
โรคหัวใจไร้รักเกินจักฝืน
โรคถาวรก่อนเก่ายังเนายืน
โรคไร้ชื่นคืนเศร้าคอยเผาทรวง
.
ประคองร่างทางไกลใฝ่มาถึง
หวังมาพึงถึงทางล้างรักป่วง
กำเริบนักรักนี้ที่ถูกลวง
กลับเลยล่วงนาที..หมอมีงาน
.
ต้องนอนซมกอดไข้ไว้ในอก
ซุกนรกในใจคนไร้หวาน
เก็บคำขมตรมนักรักแหลกลาญ
คงอีกนานกว่าหมอต่อเมตตา
.
ยามสิ้นไร้ใครมองต้องสะบัด
ยามสิ้นไร้ให้ขัดตัดวาสนา
ยามสิ้นไร้ใครเขาเฝ้าเวทนา
ยามสิ้นไร้..ไร้ค่าน้ำตานอง
.
กลืนความตรมขมคอนอนรอหมอ
ไม่ยอมท้อต่อชะตาคราสนอง
แม้หมอเมินเดินไกลไม่มามอง
ก็ยังปองปรารถนา..ไม่ลาเลย

.

บ้านริมโขง