~๐๐หลังเมฆหม่นฝนซาฟ้าย่อมใส๐๐~

~๐๐หลังเมฆหม่นฝนซาฟ้าย่อมใส๐๐~

 

 

เมื่อเมฆหม่นคนมองบนท้องฟ้า
กวาดสายตายังหมองมองสถาน
จะมีไดไหนก่อต่อสายธาร
ปริมาณมากน้อยคอยหวั่นใจ

เมฆที่หม่นคนเศร้าเฝ้าหวั่นหวาด
น้ำนั้นอาจมากล้นจนหวั่นไหว
อาจเทลงท่วมท้นจนเกินไป
จนท่วมไร่นาเราคนเฝ้ามอง

เกินควบคุมเกินใครไปกำหนด
เกินแบบบทแบบอย่างวางสนอง
เมฆบนฟ้าคราแค้นแสนหลั่งนอง
ดั่งลำพองต้องใจไร้เมตตา

คนบนดินถวิลใดไม่เคยสม
ต้องซานซมอมเศร้าเข้าสู่หา
ต้องรอคอยเพียงหวังทุกครั้งครา
อนิจจา..นี่หรือคือทางเดิน

ต้องรอคอยรออื่นเขายื่นให้
ต้องรอใครคอยขุนหนุนสรรเสริญ
รอเมตตาดั่งท้อ..งอมือเกิน
รอคำเชิญจึงได้..ในสิ่งปอง

เห็นเมฆหม่นบนฟ้าพาใจเศร้า
อีกแล้วเราเขาข่มไม่สมสอง
อุปสรรคมาบังหลั่งเนืองนอง
อีกคราต้องรอรั้ง...หลังฝนซา..

บ้านริมโขง