ที่สุดแห่งทุกข์

ที่สุดแห่งทุกข์

บทกลอนจากกระทู้นี้ ผู้เขียนปรารถนาจะสื่อให้ทราบว่า

...ความทุกข์เปรียบเสมือนสายฝน
ยามที่คนเราต้องละอองฝนเพียงเล็กน้อย
ก็หาที่กางกั้น ที่กำบังไม่ให้เสื้อผ้าและร่างกายต้องเปียกปอน
แต่เมื่อ “เปียกจนชุ่มโชก” แล้ว
ก็พร้อมที่จะเชิดหน้าเดินเข้าหาสายฝนนั้น
โดยไม่ประหวั่นพรั่นพรึงหรือกังวลกับมันอีกต่อไป
แม้ว่าเสื้อผ้าและร่างกายนั้น
จะต้องเปียกปอนเพียงใดก็ตาม...
....แต่ถ้าหากท่านอ่านแล้ว ไม่ได้ความหมายตามนี้
ผู้เขียนต้องยอมรับว่าอ่อนด้อยในการสื่อความหมาย
จึงต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยขอรับ..

จับมาจากหนังสือ “รอยธรรม” ของ ธ.ธรรมาวุธ