ข้าแต่ศาล

ข้าแต่ศาล
.
ฝากความหวังตั้งหลักไม่หักเห
ไม่โลเลลอยลมหมายสมถวิล
แต่กลับวางกลางหลักที่ปักดิน
พร้อมพังพินเพราะเลนพาเอนเอียง
.
เจ็บกลางใจใครทำเทียวย้ำถาม
ล้วนเพราะความเคยซึ้งในหนึ่งเสียง
ล้วนเพราะหลงตรงม่านที่สานเรียง
จึงไม่เกี่ยงเก็บเอาแล้วเศร้าซม
.
กว่าฝ่าด่านม่านบังแล้วยั้งหยุด
ใจกายทรุดสุดสะอื้นด้วยขื่นขม
กว่ารู้ตัวขั้วขาดต้องปาดปม
แสนตรอมตรมต้องโฮ..ด้วยโง่เอง
.
อนิจจานารีผู้มีทุกข์
กลืนรสสุขเสพสมอารมณ์เปล่ง
เพียงผิวเผินเยินยังให้วังเวง
เคียงครื้นเครงครองอยู่เพียงครู่เดียว
.
แล้วรำพันฉันเศร้าเร่งเร้ารบ
ให้ทรายกลบเกินแก้ช่วยแลเหลียว
ทะเลเอยเผยขื่นให้กลืนเกลียว
แรงลมเกี่ยวกรรมกลวงให้ล่วงเลย
.
ล้วนอารมณ์ตรมหมองร่ำร้องสิทธิ์
รักเกิดพิษพ่วงพาเจ้าข้าเอ๋ย
ต้องเป็นฉันบันดาลเถิดศาลเอย
อย่าเพิกเฉยฉ้อฉล ปล่อยคนลวง๚ะ๛
☆✾☆
♥