~๐๐ ร่วมด้วยช่วยกัน ๐๐~

เมื่อคนก่อโกรธเกลียดและเคียดแค้น
ไกลสุดแดนแคว้นใดไปล่าถึง
เมื่อคนรักรักล้นท้นรำพึง
เพียงนิดหนึ่งแสนห่วงและหวงกัน

ดีกว่าสัตว์วัดค่าว่าเลอเลิศ
คนประเสริฐเลิศทางการสร้างสรรค์
ต่ำกว่าสัตว์ชัดคำร้อยจำนรรจ์
คือคนนั้นหมั่นย้ำตัวทำลาย

จึงหากคนผู้ใดมันใจชั่ว
หลงเมามัวมั่วเหตุกิเลสหลาย
ใช้ปัญญาตามเหตุเฉดอบาย
จะเลวร้ายยิ่งเหลือเมื่อลงมือ

ช่วยกันเถิดสังคมอุดมผล
อย่าเยี่ยมยลเพียงรู้ไม่อยู่ถือ
อย่าปล่อยให้ใครปลุกค่อยลุกฮือ
สังคมคือบ้านเราต้องเฝ้ามอง

มาเฝ้าคุมคนชั่วไม่รั่วหลุด
ให้เขาหยุดสุดขั้วไร้มัวหมอง
สังคมเกิดเทิดงามอร่ามทอง
สุขสนองต้องสนานทุกวารวัน

ดับอารมณ์คมแค้นเอาแขวนไว้
ปรับเปลี่ยนใหม่ไล่ทุกข์ปรับสุขสันต์
จรรโลงโลกสวยล้ำเป็นสำคัญ
คือหนึ่งนั้นปันวาง..มาสร้างกัน