กลางสายฝนคนหม่นหมอง

กลางสายฝนคนหม่นหมอง
.
ยามฟ้าครึมครึ้มฝนใจคนหมอง
ซ้ำฟ้าร้องก้องกู่ดูดั่งป่วง
แล้วลมแรงแฝงเล่ห์เข้าเห่ทรวง
น้ำตาคนหล่นร่วงถมดวงแด
.
มืดมัวหม่นคนร่ำจิตกำสรวล
คำคร่ำครวญหวนเฟ้นเค้นรอยแผล
อารมณ์หมองมองไหนไร้คนแล
ร่างยับแย่แปรเปลี่ยนว่ายเวียนวน
.
ความเหงา เศร้า เร้ารุนดั่งหมุนโลก
ทุกข์และโศกโยกไกวให้สับสน
วังเวงทางย่างไปไร้ผู้คน
ฟ้าพาฝนหล่นนองมองระทม
.
หลับไม่ลงคงนั่งคอยฟังฟ้า
เมื่อไหร่หนาลาลับดับขื่นขม
ฝันยามหลับดับฝันอันรื่นรมย์
มีแต่ฝันนั้นล่มสาสมใจ
.
ยามวรรษาพาผลคนมีคู่
เป็นฤดูสู่ชื่นคืนสดใส
กลางอ้อมแขนแสนฉ่ำล้ำวิไล
อุ่นกลิ่นไอไล้โลมฝนโหมตาม
.
แต่กลางฝนคนเดียวแสนเปลี่ยวเปล่า
ขาดคู่เคล้าเหงาครองต้องไหวหวาม
ยิ่งหนาวกายหายสิ้นกลิ่นนงราม
ฟ้าไม่งามยามนี้..มีแต่ตรม..
.