กูอายกู

กูอายกู
.
หรือเพียงนี้ที่ทำเพียงพร่ำถ้อย
หรือเพียงคอยอ้ำอึ้งตะลึงสิ้น
หรือมีปากไร้ปากมากราคิน
หรือเพียงยินเสียงการ้องมาทัก
.
หรือมิใช่ใครสู กูผู้เดียว
หรือไยเหลียวแลหลังให้พลั้งหลัก
หรือมึงด้วยช่วยกูเป็นหมู่ยักษ์
หรือมึงรักมึงเล่นกูเผ่นเอง
.
เมื่อตัวใครไม่ว่างต่างตัวมัน
เมื่อตัวดันดิ้นปรับกลับนอนเขลง
เมื่อชาตินี้มีไปให้วังเวง
เมื่อชาติเครงโครงร่าง..จะอย่างไร
.
แล้วสีขาวราวรุ่นก็ขุ่นข้น
หลายสีปนแปดเปื้อนเหมือนหนองไหล
กลิ่นสีกลบครบเหม็นกระเด็นไกล
หนอนชอนไชใหญ่น้อยคอยชูคอ
.
แล้วชาติไทยไหนเพลงบรรเลงอ้าง
ว่าสีต่างที่สื่อคือใดก่อ
ลูกหลานเหลนเผ่นโผนโยนด่าทอ
ด่าแม่-พ่อ ไม่ติดไม่ตามเติม
.
อายถึงฟ้าหน้าแถนแสนสลด
อายไปหมดชาติศักดิ์สิ้นหลักเสริม
อายตัวกู-ตัวมึงถึงชาติเดิม
กูอายเพิ่ม เพราะกู..เพียงดูดาย..๚ะ๛
.