ปองดอกฟ้า

ปองดอกฟ้า
.
สูงสุดสายปลายฟ้าเกินคว้าถึง
สูงสุดดึงถึงนวลให้ชวนฝัน
สูงสุดตาคราห่างต่างรำพัน
สูงเกินดั้นฟันฝ่ามาเคียงครอง
.
เธอสุดสาวสุดสวยร่ำรวยล้น
เรายากจนหม่นไหม้ใฝ่สนอง
มีหรือเธอเผลอผันหันมามอง
เกินหมายปองคล้องคู่สู่ภิรมย์
.
เธอเหมือนฟ้าครามองต้องหน้าแหงน
เธอไกลแสนแดนสวรรค์นั้นเหมาะสม
เธอเลิศหรูคู่เคียงเพียงอินทร์พรหม
เธอหรือก้มชมดินถิ่นคนธรรพ์
.
แต่หลงรักปักใจเข้าให้แล้ว
คงไม่แคล้วแววเศร้าเข้าเห่หัน
อายใจตนหม่นหมองปองแจ่มจันทร์
รู้สักวันต้องตรมระทมทรวง
.
เพราะกรรมใดไหนเล่าเข้าสั่งสม
รู้ว่าตรมขมขื่นยังฝืนห่วง
รู้ไม่ควรล้วนร่ำช้ำแดดวง
รู้ติดบ่วงล่วงล้ำยังกล้ำกราย
.
ถึงอย่างไรไม่ลายังคว้าไขว่
ถึงแสนไกลไม่หวั่นมุ่งมั่นหมาย
ปองดอกฟ้าถ้าพลาดอาจถึงตาย
แม้นต้องวายชีวาตม์..ประกาศพลี..
.