วรรษาที่ลากาล

วรรษาที่ลากาล
.
ปลายวรรษาฟ้าผ่องมองเมฆขาว
คล้ายลมหนาวกราวเกลื่อนเหมือนเป็นสื่อ
ฟังหวิววอนอ้อนเสียงสำเนียงคือ
คำอออือปรือตามองฟ้างาม
.
นอนพลิกร่างพลางขยับจับผ้าห่ม
คลุมกันลมข่มใจอย่าไหวหวาม
รำพึงเตือนเหมือนโยงคำโมงยาม
หนาวลมลามตามกลับประทับรอย
.
กี่ปีแล้วแกร่วกายหลายหนาวเหน็บ
หนาวลมเจ็บเล็บขบต้องกลบกร่อย
กี่วันหวังฟังลมถมทยอย
กายท้อถอยคอยเฝือเหลือเพียงใจ
.
มั่นมุ่งมีที่จิตพิศวาส
หวังสมมาตรวาดฝันอันสดใส
มั่นมุ่งหมายปลายแดนแสนวิไล
คำหวั่นไหวไม่เคยเผยวจี
.
ปลายวรรษาพาพ้อหนอรักข้าฯ..
จะสุขพรมสมอุรา พาสุขี...
เหมันต์เยือนเลือนลับนับนานปี..
หรือเพียงนี้มีกัน..แค่ฝันไป
.
ยังยืนยันวันเก่าเราอยู่หรือ
รักยังถือคือมั่นยังฝันใฝ่
ยังรักเดิมเติมเยื่ออย่างเชื้อไฟ
ถ้ายัง “ใช่” ให้เอ่ย..เฉลยคำ
.