คนน่าชมคือผมเอง

คนน่าชมคือผมเอง
.
เพียงนิยายขายฝันทำอั้นอด
บริบทปลดวางเป็นบ้างไหม
ปล่อยตามกาลผ่านพ้นเวียนวนไป
เปลี่ยนตามวัยให้ปลงเถิดนงราม
.
บ้านก็เก่าเหลาเหย่พังเพร้าง
เถิดปล่อยวางสร้างใหม่ไร้คนหยาม
ดุจเวียงวังสั่งฟ้าเลิศหล้างาม
ให้เทพคร้ามยามแลชะแง้เงย
.
ได้บ้านสวยด้วยศิลป์ยินแซ่ซ้อง
แต่เจ้าของมองเหี่ยวเปลี่ยวเฉลย
เหมือนเกิดนานบานช่อลออเอย
ไม่สมเลยเชยชมสมบ้านงาม
.
ต้องแปลงคนบนวิธีที่งานศัลย์
อเนกอนันต์พันอย่างต่างล้นหลาม
ดึงหน้าใหม่ให้ตึงอึ้งอึ๋มตาม
ใดห้อยลามยามมองต้องยกยัน
.
สวยสมตามงามบ้านค่อยขานไข
เปิดวิสูตรรูดไปในม่านฝัน
แล้วแย้มพักตร์ลักขณามาจำนรรจ์
เทพสวรรค์ถลันแลแท้ชื่นชม
.
งามว่าดั่งสั่งได้ไม่เห็นยาก
อาจลำบากมากอยู่ตรงคู่สม
ด้วยว่าชายหมายใจในอารมณ์
เหลือแต่ผมคมทู่ เพียงผู้เดียว..อิอิ
.