ใกล้แล้ว

ใกล้แล้ว
.
ณ ที่ยืนคืนค่ำนั้นดำมืด
ขยับร่างอย่างฝืดอืดสนอง
ไม่เห็นแสงแห่งหมายสายตามอง
แสนหม่นหมองต้องระทมขมในทรวง
.
สุดวังเวงเร่งรุมสุมไฟรม
ร้อนซานซมตรมตนเหมือนคนป่วง
ทุรนทุรายกายผ่าวร้าวแดดวง
หายใจบาดขาดช่วงจะล่วงลับ
.
คืนไร้เดือนเกลื่อนตาดาราฉาย
ดาวเรียงรายปลายฟ้ามาขานขับ
เหมือนเป็นเพื่อนเยือนเย้าเหงาระงับ
แต่แดนดินสิ้นดับกับมืดมน
.
ต้องอีกครั้งนั่งมองปองแสงฉาย
พลันประกายปลายฟ้าพาฉงน
มีแสงงามยามจ้องปองกมล
บันดาลดลจนจิตอยากชิดชม
.
แต่ละวันหันจ้องเฝ้าปองหมาย
ตามสุดสายปลายแสงจำแลงสม
งามเจิดจ้าน่าจองคล้องภิรมย์
ช่างกล่อมกลมพรมอรุณอุ่นละมัย
.
หากกลับกลายคล้ายมือเกือบยื้อถึง
ห่างเพียงหนึ่งองค์คุลีนี้ไฉน
ขาดสัมผัสขัดสนหม่นหัวใจ
เอื้อมต่อไปใกล้แล้ว..แจ้วเสียงเชียร์
.

๑๖ ตุลาคม ๒๕๕๘