ผนึกตรมให้ขมทรวง

ผนึกตรมให้ขมทรวง
.
เวลาห่างบางคราวช่างร้าวราน
เกินประมาณขานไขดวงใจเหงา
..ไม่ห่างไปไม่ซึ้งถึงหนักเบา..
ว่าความเศร้าเข้าคลุมกลุ้มเพียงใด
.
รับรู้รสจดจำกล้ำกลืนผล
ราดรดตนจนเหม่อดั่งเผลอไผล
สายตาลอยคล้อยแสงหมดแรงใจ
ดั่งปล่อยไปตามยะถาชะตากรรม
.
ให้อ้างว้างทางฝันสุดปั่นป่วน
แตกขบวนหวนหาพาระส่ำ
วนวุ่นวายกายจิตติดจองจำ
โดนกระหน่ำซ้ำซากจากอารมณ์
.
มองวิถีที่กลับเกินสับสน
ไร้ผู้คนบนทางร้างสุขสม
สุดสะท้อนร้อนใจให้ตรอมตรม
เกินจะข่มถมทุกข์ที่ซุกทรวง
.
ไม่อยากห่างต่างไกลให้หวนหา
ไม่อยากพร่ำพรรณนาว่าแสนห่วง
ไม่อยากฝากฟากฟ้าพาเดือนดวง
ไม่อยากจากพุ่มพวงให้ล่วงเลย
.
บันทึกไว้ได้จำฉ่ำไฉน
ล้วนหวนให้ใจสะท้อนย้อนเฉลย
วันพลัดพรากจากกันนั้นไม่เคย..
ให้ใจเอย..เชยชื่น..ล้วนขื่นทรวง
.