ลืมครูเหมือนรู้ดี
.
เริ่มเพราะใครให้เขียนและเรียนหลัก
เริ่มรู้จักจับตอนอักษรหมู่
เริ่มสัมผัสจัดถ้อยเรียงร้อยดู
เริ่มรับรู้เรื่องกลอนใครสอนมา
.
ล้วนมีครูผู้ให้ด้วยใจรัก
บรรจงถักทอพ่วงด้วยห่วงหา
เกิดทีหลังตั้งตนบนจรรยา
ครูนำหน้าแน่นอนอักษรกวี
.
แล้วความคิดชนิดใดสั่งให้กร่าง
อยากเหยียบย่างยืนชัดช่างบัดสี
ไม่ต่อแถวแนวนำว่าทำดี
บางคนที่ทำเด่นมาเล่นลาย
.
อยากแซงครูอยู่หน้าขึ้นท้าเทียบ
ทำเป็นเหยียบยันแยกให้แตกสาย
อยากนอกกรอบตอบครูเหมือนดูดาย
ตกม้าตายแต่ “เกลิน” เธอเอิ้นคำ
.
ล้วนมากล้นคนกลอนเขียนสอนสู่
มากแนวครูเคยครอบทุกกรอบกล้ำ
ต่างสร้างงานสานผลให้คนนำ
ไม่ถลำถลอกไม่ลอกเลียน
.
กลบท กฎกลอนนั้นสอนเสริม
ผู้รู้เติมต่อจัดฉวัดเฉวียน
ให้เล่นคำนำผลมาวนเวียน
ให้ผู้เรียนรู้เล่นล้วนเด่นวิธี
…
ไม่เห็นใครไหนบอกอยากออกหน้า
ไม่เห็นใครไหนว่าตัวข้านี่
อยากนอกกรอบชอบเช่นหวังเด่นดี
เพราะล้วนมีมากครูเป็นผู้นำ๚ะ๛
.
☆ ☆ ☆
♥
บ้านร้อนตะวัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น