เรื่องของปาก
.
วาทะกรรมสำส่อนที่ย้อนยอก
เป็นลิ่มตอกเตือนตนเกินหม่นไหม้
สิ่งดูดีมีผู้ชื่นชูใจ
สิ่งจัญไรรีบปลดตัดบทตอน
.
รับแต่ชอบกอบกำเป็นล่ำสัน
ใครช่างมันเมื่อพลาดตัดขาดก่อน
คำแก้ตัวรัวลิ้นทุกถิ่นดอน
ภาพสะท้อนทั่วสถานของบ้านเมือง
.
ล้วนลื่นไหลในเมือกกลิ้งเกลือกกลั้ว
พลิ้วทั้งตัวตามย้ำด้วยคำเขื่อง
สิ่งเหม็นคาวกล่าวนำไม่ชำเลือง
นั้นคือเรื่องเรียนรู้พวกผู้ดี
.
หนังหน้าไฟใครเห็นว่าเย็นบ้าง
ล้วนก็ต่างต้องตรมเหลือข่มที่..
เป็นฉากบังหวังใจฝากไมตรี
แต่มากมีไม่ปลื้มเขาลืมเลือน
.
หลงลืมตนคนเชิดว่าเลิศค่า
แหงนมองฟ้าฟากแถนนั้นแม้นเหมือน..
สุดถวิลบินหาไปคว้าเดือน
กลับคล้อยเคลื่อนคว้าผิดชีวิตวาย
.
ปากเป็นเอกเลขโทคำโบราณ
ปากระรานแรงเร้าต่อเป้าหมาย
ปากพาจนตนรับประดับกาย
..เป็นหรือตายต่อแผล ใครแลนาง๚ะ๛
.
☆ ☆ ☆
♥
บ้านร้อนตะวัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น