ปรับใจให้ไกลทุกข์
ปรารถนาแห่งสุขทุกชีวิต
หวังสถิตจิตหมายสายสุขส่ง
หามีใครไหนเว้นเด่นจำนง
ล้วนประสงตรงสุขกันทุกคน
เวลาทุกข์เราจำเพราะช้ำเจ็บ
เหมือนหนามเหน็บเล็บขบพบมัวหม่น
เวลาสุขเราปลื้มลืมกมล
ตกวังวนปรารถนาไม่ลาเลย
เพราะเรากลัวจึงหวั่นมาบั่นจิต
คอยตามติดไม่ห่างแม้วางเฉย
ไฟสุมขอนร้อนพาหน้าไม่เงย
ปล่อยจนเคยเผยร่างอย่างทรมาน
อย่าโทษเวรโทษกรรมกระหน่ำเขา
โทษตัวเราเขลานักไม่หักหาญ
ไม่รู้จริงสิ่งเห็นเป็นแก่นกาล
คือมวลสารขาน “คน” บนอุบาย
“อริยสัจ 4” นี่จริงทุกสิ่งสรร
“ทุกข์” รำพันนั้นก่อต่อความหมาย
“สมุทัย” ให้เหเพทุบาย
“นิโรธ” คลายสายทุกข์ที่รุกโลม
อีกคือ “มรรค” หลักหล่นให้พ้นโศก
แต่ทั้งโลกหาใครไร้ทุกข์โหม
ต่างตราตรึงซึ้งซ่านเข้ารานโรม
ล้วนครึกโครมโถมถามาประจัญ
ไม่ใช่แปลกแลกมาพาชีวิต
ทุกข์ตามติดมาพร้อมยอมเหหัน
ปรับหัวใจให้นิ่งสิ่งรำพัน
ใจเท่านั้นปรุงแต่ง..เห็นแสงทอง
ปรารถนาแห่งสุขทุกชีวิต
หวังสถิตจิตหมายสายสุขส่ง
หามีใครไหนเว้นเด่นจำนง
ล้วนประสงตรงสุขกันทุกคน
เวลาทุกข์เราจำเพราะช้ำเจ็บ
เหมือนหนามเหน็บเล็บขบพบมัวหม่น
เวลาสุขเราปลื้มลืมกมล
ตกวังวนปรารถนาไม่ลาเลย
เพราะเรากลัวจึงหวั่นมาบั่นจิต
คอยตามติดไม่ห่างแม้วางเฉย
ไฟสุมขอนร้อนพาหน้าไม่เงย
ปล่อยจนเคยเผยร่างอย่างทรมาน
อย่าโทษเวรโทษกรรมกระหน่ำเขา
โทษตัวเราเขลานักไม่หักหาญ
ไม่รู้จริงสิ่งเห็นเป็นแก่นกาล
คือมวลสารขาน “คน” บนอุบาย
“อริยสัจ 4” นี่จริงทุกสิ่งสรร
“ทุกข์” รำพันนั้นก่อต่อความหมาย
“สมุทัย” ให้เหเพทุบาย
“นิโรธ” คลายสายทุกข์ที่รุกโลม
อีกคือ “มรรค” หลักหล่นให้พ้นโศก
แต่ทั้งโลกหาใครไร้ทุกข์โหม
ต่างตราตรึงซึ้งซ่านเข้ารานโรม
ล้วนครึกโครมโถมถามาประจัญ
ไม่ใช่แปลกแลกมาพาชีวิต
ทุกข์ตามติดมาพร้อมยอมเหหัน
ปรับหัวใจให้นิ่งสิ่งรำพัน
ใจเท่านั้นปรุงแต่ง..เห็นแสงทอง
"บ้านริมโขง"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น