โลกหม่นเมื่อคนหมอง

โลกหม่นเมื่อคนหมอง
.
โลกเราอยู่ดูดียามมีสุข
รื่นเริงรุกร้อยเรื่องไม่เคืองเข็ญ
แสนโสภาคราเคลื่อนคืนเดือนเพ็ญ
แผ่วลมเย็นเยือนหล้าคืนฟ้างาม
.
โลกวิไลใฝ่ปองที่ผ่องผุด
ปรับเปลี่ยนชุดชี้ชมอารมณ์หวาม
ผู้อาศัยวัยฝันเหหันตาม
แลอร่ามรุ่งอรุณล้างขุ่นมัว
.
โลกของเราเขาใครก็ไม่ต่าง
อยู่เคียงข้างคือรักสลักขั้ว
มุ่งหมายมีสีสันหาพลั่นกลัว
โลกของตัวต้องเห็นดั่งเพ็ญเดือน
.
โลกยิ่งใหญ่ในวิถีของชีวิต
เป็นเข็มทิศทางจับที่ขับเคลื่อน
ให้เดินตามยามอยู่ไม่รู้เลือน
โลกเสมือนมากวางที่กลางใจ
.
คือโลกสร้างต่างฝันอนันต์ผล
โลกของตนต้องงามอร่ามไสว
ต้องเลอเลิศเถิดแถนทั้งแดนไตร
คือโลกใครครั้งหนึ่งที่ซึ้งทรวง
.
ยามคนหมองมองโลกเหมือนโศกด้วย
ไร้แสงสวยสิ้นสีฤดีหน่วง
ยามขาดรักชักใยขาดใครควง
โลกทั้งดวงดับสวรรค์นิรันดร๚ะ๛
☆☆☆