ยิ่งเคลื่อนยิ่งเลือนราง
.
สัมผัสเลือนเหมือนจริงสิ่งเจ็บปวด
แสนร้าวรวดหวดร่างทิ้งวางผล็อย
สิ้นเยื่อใยไร้ค่าน้ำตาปรอย
สะอื้นถ้อยร้อยพิษที่ติดตน
.
เหมือนมีบุญหนุนนำแต่กรรมบัง
เหมือนมีหวังพลังแสงแต่แฝงหม่น
เหมือนคลุมเครือเหลือรับจับปลายชน
เหมือนสับสนท่าทีชี้โลเล
.
แม้นฝ่าฟันมั่นหมายสืบสายฝัน
แต่คืนวันผันเปลี่ยนเวียนหักเห
ล้วนเลี้ยวลดคดขาดลงลาดเท
ชีพพังเพเซซังด้วยบังใบ
.
อนิจจาชีวิตที่ผิดหวัง
สิ้นพลังถั่งโถมขาดโคมใส
ฝังตัวตนหม่นหมองเข้าครองใจ
สัมผัสใดไร้ค่าเกินคว้าครอง
.
เอื้อมไม่ถึงจึงเคลื่อนเลื่อนลอยหลุด
แม้เอื้อมสุดยุดเยื้อเหลือสนอง
สัมผัสเราเท่านี้ที่สมปอง
ตะโกนก้องร้องกู่..ยิ่งรู้เลือน๚ะ๛
☆ ☆ ☆
.
สัมผัสเลือนเหมือนจริงสิ่งเจ็บปวด
แสนร้าวรวดหวดร่างทิ้งวางผล็อย
สิ้นเยื่อใยไร้ค่าน้ำตาปรอย
สะอื้นถ้อยร้อยพิษที่ติดตน
.
เหมือนมีบุญหนุนนำแต่กรรมบัง
เหมือนมีหวังพลังแสงแต่แฝงหม่น
เหมือนคลุมเครือเหลือรับจับปลายชน
เหมือนสับสนท่าทีชี้โลเล
.
แม้นฝ่าฟันมั่นหมายสืบสายฝัน
แต่คืนวันผันเปลี่ยนเวียนหักเห
ล้วนเลี้ยวลดคดขาดลงลาดเท
ชีพพังเพเซซังด้วยบังใบ
.
อนิจจาชีวิตที่ผิดหวัง
สิ้นพลังถั่งโถมขาดโคมใส
ฝังตัวตนหม่นหมองเข้าครองใจ
สัมผัสใดไร้ค่าเกินคว้าครอง
.
เอื้อมไม่ถึงจึงเคลื่อนเลื่อนลอยหลุด
แม้เอื้อมสุดยุดเยื้อเหลือสนอง
สัมผัสเราเท่านี้ที่สมปอง
ตะโกนก้องร้องกู่..ยิ่งรู้เลือน๚ะ๛
☆ ☆ ☆
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น