คนไร้รักเหมือนหนักโลก

คนไร้รักเหมือนหนักโลก
.
ฟ้าครึ้มฝนหม่นหมองทำนองโศก
ให้แลโลกโศกเศร้าเร้าแรงขุ่น
ขาดแสงสวยอวยงามยามอรุณ
ลมยิ่งหมุนวุ่นวายต่อสายตา
.
ไม่ต่างผลคนเหมือนยามเลือนรัก
คนอกหักมักหามหวังดามค่า
ล้วนหม่นมองครองรักเกิดหักคา
ยิ่งกว่าฟ้าพาฝนมาล่นโครม
.
ปล่อยฟ้าหม่นฟ้าหมองไม่มองแสง
ปล่อยฟ้าแดงฟ้าดำร่ำถาโถม
ปล่อยให้ผ่านให้ผุดหลุดเล้าโลม
ปล่อยให้โหมให้หารงานที่เคย
.
แล้วไม่นานผ่านไปให้แลลับ
ฟ้าก็ปรับขับขานผ่านเฉลย
ธรรมชาติพาดแสงจำแลงเลย
ได้ชื่นเชยชมชี้แสงสีงาม
.
หากแต่คนล้นหูกผูกใจเจ็บ
ตามแนมเหน็บเล็บขบเกินลบข้าม
รักไม่สมคมเหลี่ยมเหมือนเตรียมตาม
ต้องต่อล่ามลุยล่าให้สาใจ
.
เมื่อคนหมองต้องโลกถูกโขลกสับ
โลกต้องดับพับแหลกแปลกไฉน
เมื่อรักลาอาภัพต้องลับไกล
โลกหวานไหวไร้ผล คนระทม๚ะ๛
☆   ☆   ☆
♥ ♥ ♥