ดั่งม่านมัว
.
ดั่งคลุมเครือเจือเศร้าเมื่อเหงาแทรก
โลกใกล้แหลกแยกส่วนครวญถวิล
ธาตุทั้งสี่ใกล้ดับลับลงดิน
ใกล้แดดิ้นสิ้นใจไปกับกาล
.
จะเหลือใดให้ชื่นในคืนนี้
หนึ่งฤดีเคว้งคว้างกลางระหาน
ขาดหางเสือขาดแรงแข่งสายธาร
เกินจะต้านแรงโหมตระโบมลม
.
มากขวากหนามยามใฝ่ให้ไปถึง
มากแรงดึงเหนี่ยวรั้งตั้งจิตข่ม
แม้รู้ตัวตั้งมั่นคอยบั่นปม
ยังซานซมคมกรรมกระหน่ำเต็ม
.
เหมือนดั่งด่านม่านบังเป็นฝั่งฟาก
เกินจะบากหน้าหายหลบปลายเข็ม
มืดบังใจให้หม่นทนกลืนเค็ม
เศร้าและเล็มหลงทิศบังจิตคน
.
เหลือเพียงหวังนั่งรอขอพักฟื้น
ใดไหนอื่นปล่อยวางทางสับสน
ปลุกปลอบใจให้ตื่นคืนมืดมน
กว่าจะพ้นราตรีที่ทรมาน
.
เถอะ..ชีพยัง หวังมี ฤดีใฝ่
มุ่งมั่นไปอีกฝั่งตั้งตระหง่าน
ได้พบบ้างสิ่งใดใจต้องการ
หรือจะยิ่งร้าวราน..กว่าด้านนี้๚ะ๛
.
☆
บ้านร้อนตะวัน
