คือวันที่ฉันคอย
.
นั่งอ่านกลอนย้อนฝันคืนวันเก่า
ความว่างเปล่าเป็นเพื่อนไม่เลือนหาย
ยังอ้างว้างอย่างเดิมเข้าเสริมลาย
เคียงข้างกายกอดเราคือเงาตัว
.
เงียบเสียงคนบนวิถีฤดีเปลี่ยว
เกินแลเหลียวหลบแสงที่แยงสลัว
ร่ำหรีดหริ่งกริ่งเสียงสำเนียงรัว
กังวานทั่วท้องไพรเรไรเริง
.
แต่คนเหงาเศร้าซึมขมขรึมขัด
อกอึดอัดอาบไอกรุ่นไฟเหลิง
ปรารถนาคาตมดั่งรมเพลิง
จิตกระเจิงจากตนหมองหม่นมาน
.
ถามใจตนคนเศร้าอยู่เฝ้าไฉน
อยู่ทำไมเมื่อตรมผสมผสาน
อยู่หนักโลกโศกฆ่าในอาการ
อยู่ทรมานเหมือนดั่งตายทั้งเป็น
.
ผลบุญสร้างทางคู่คงลู่หลบ
รักจึงจบจากหนีอย่างที่เห็น
ทางชีวิตผิดผละคือประเด็น
รักลำเค็ญคล้องเหนี่ยวให้เดียวดาย
.
อยู่อย่างนี้ที่เห็นไม่เป็นอื่น
อย่างไร้ชื่นชวนชี้ฤดีสลาย
อยู่อย่างคนหล่นโลกโฉลกตาย
อยู่เพียงคล้ายคอยกลิ่น วันสิ้นลม๚ะ๛
☆✾☆
♥
บ้านริมโขง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น