พร่ำรำพึง

พร่ำรำพึง
……….
เก็บงานเก่าเอาวางเป็นบางช่วง
กาลเลยล่วงเลื่อนลาต้องหน้าหัน
บ้างนั่งนึกตรึกคำเฝ้ารำพัน
คู่ขากันก็ล้าหันหน้าเมิน
.
นั่งรำพึงหนึ่งเดียวอย่างเปลี่ยวเหงา
คนคลอเคล้าเคียงร่างเขาห่างเหิน
นั่งมองเดือนเลื่อนลอยเศร้าสร้อยเกิน
เหมือนดุ่มเดินเดียวดายหลงสายทาง
.
งานประพันธ์กลั่นคำต้องสำลัก
หลงลืมหลักริเริ่มมาเสริมสร้าง
ถ้อยคำหวานหว่านเฉือนดูเลือนราง
ไออุ่นอ้างโอบอ้อนก็คลอนคลาย
.
คืออารมณ์ขมเกิดมาเปิดปัด
เกินบำบัดบิดเบี้ยวกอดเกี่ยวสาย
ความกังวลบนจิตครวญคิดมิวาย
ร้อนใจกายเกินกลบมาลบรอย
.
จวบวันนี้ที่ฟื้นได้คืนกลับ
ด้วยรสรับแรงรักมากทักถ้อย
มีเชื้อไฟไอฝันสัมพันธ์กลอย
อารมณ์ค่อยคืบคลานมีหวานคำ
.
เขียนด้วยรักปักปันสัมพันธ์ก่อ
เขียนตามต่อติดไฟด้วยใจฉ่ำ
เขียนบอกข่าวคราวครั้งที่ยังจำ
เขียนเพรียกพร่ำเพ้อบ่น..ถึงคนดี๚ะ๛

☆✾☆

♥