คืนวันผ่านกว่านานนับ
.
คืน ที่คอยคล้อยรุ่งปรับปรุงจิต
คืนที่คิดคอยความทุกยามหวัง
คืนที่เหม่อเพ้อหาตั้งตาฟัง
คืนที่ยังอยู่เยือนยิ่งเลื่อนลอย
.
วัน เดือนปีที่ผ่านดังม่านหมอก
วันเวียนบอกบ้างบิดความคิดปล่อย
วันผ่านผันบั่นผลถึงคนคอย
วันละห้อยโหยหาน้ำตานอง
.
ผ่าน นาทีนี้เหมือนโลกเลื่อนหลุด
ผ่านเดือนทรุดโทรมตนแสนหม่นหมอง
ผ่านถึงปีนี้คล้ายความตายจอง
ผ่านหวานปองเปี่ยมแปล้ต้องแท้ระทม
.
กว่า อีกนานปานใดที่ไกลเจ้า
กว่าใดเล่าลงเอยชื่นเชยสม
กว่าเมื่อไหร่ในถ้อยที่คอยชม
กว่ารื่นรมย์เรานั้นกี่พันปี
.
นาน นั้นนานหวานเกี่ยวไม่เลี้ยวลด
นานรักสดสู่สองหมายครองสุขี
นานรอคอยถ้อยฟั่นสัมพันธ์มี
นานเหลือดีเดินเดี่ยวแสนเปลี่ยวดาย
.
นับ นาทีปีเดือนที่เคลื่อนผ่าน
นับเป็นล้านลมฟ้าดาวลาหาย
นับฤดูสู่ฤดีแสนปีปลาย
นับจนตายตาตื่น ยังชื่นนวล๚ะ๛
☆✾☆
♥
